Πένθος, νιώθω, ότι είναι ένα ταξίδι στα πιο σκοτεινά και άγνωστα μέρη της ψυχής μας.

Αν όμως ανοίξουμε μία χαραμάδα στο σκοτάδι μας και αφήσουμε να μπει έστω και λίγο φως, το δύσβατο μονοπάτι μας θα φωτιστεί. Και ίσως… μέσα σε αυτό βρούμε δύναμη, σοφία, αγάπη για εμάς, αγάπη για τη ζωή, εξέλιξη, νόημα, τρόπο να αγκαλιάσουμε τον πόνο μας, τρόπους να συνεχίσουμε να συνδεόμαστε με τους αγαπημένους μας με μνήμες αναλλοίωτες και αγάπη που δεν την σταματάει ο θάνατος.

Το blog αυτό περιέχει κάποιες από τις αχτίδες φωτός που με άγγιξαν, με βοήθησαν και μου δίνουν δύναμη να περπατάω τον δύσκολο δρόμο του πένθους μου.

Αν πενθείτε, εύχομαι με όλη μου την ψυχή, κάποιες από τις αχτίδες αυτές, να ζεστάνουν και να φωτίσουν και το δικό σας δύσβατο μονοπάτι.

Αν υποστηρίζετε κάποιον/α που πενθεί ή το πένθος είναι για εσάς και ζήτημα ζωής, εύχομαι οι σκέψεις μου, να ανοίξουν έναν δρόμο ψυχής

Μπορεί από μία χαραμάδα φωτός να μπει τόσο φως που το βλέμμα μας να στραφεί όχι μόνο στο πένθος αλλά και στη δύναμη της ζωής? Εύχομαι να το ανακαλύψουμε μαζί…

Με αγάπη, Αναστασία