Υπάρχουν παντού γύρω μας άνθρωποι που θρηνούν. Ας είμαστε ευγενικοί…
Σκέφτομαι πόσο δύσκολη είναι η ζωή αυτή τη στιγμή. Όχι μόνο για λίγους, αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Είναι τόσο εύκολο να συγκλονιστείς και να νιώσεις ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις πια. Και όταν πενθείς την απώλεια κάποιου που αγαπάς πολύ, τότε το συναίσθημα αυτό, κάποιες φορές, μεγεθύνεται επικίνδυνα.
Κάπου τον 4ο μήνα μετά τον θάνατο του Χριστόφορου, που πραγματικά διεκπεραίωνα τα πάντα χαμένη εντελώς μηχανικά…
σε ένα ιατρικό κέντρο μία κυρία που με εξυπηρετούσε μου μίλησε πάρα πολύ άσχημα, σχεδόν με έβρισε, γιατί είχα ξεχάσει ένα χαρτί. Μεταξύ παγώματος και αγανάκτησης της φώναξα κλαίγοντας: “Mην μου φέρεσαι έτσι! Έχω χάσει το παιδί μου και μόνο που περπάτησα να έρθω ως εδώ είναι άθλος! Δεν ξέρεις τι περνάει ο απέναντί σου! Γιατί δεν είσαι απλά ευγενική;” Δεν ξέρω την αντίδρασή της γιατί έφυγα τρέχοντας.
Λίγο καιρό αργότερα, πέρασα κατά λάθος με το αυτοκίνητο έξω από το νηπιαγωγείο του Χριστόφορου…
Λέω κατά λάθος, γιατί γνώριζα ότι δεν το αντέχω και δεν πέρναγα από τον δρόμο αυτό ποτέ. Την ώρα που συνειδητοποίησα που είμαι και βλέπω ξαφνικά την πόρτα του σχολείου του, τα σκαλοπατάκια που τον πήγαινα κάθε μέρα, του έδινα φιλί και τον άφηνα.. κοκάλωσα, μου κόπηκε η ανάσα και με έπιασαν τα κλάματα. Παρόλα αυτά έβγαλα alarm άμεσα (δεν είναι δρόμος με πολλά αυτοκίνητα). Κι όμως μία κυρία που ήταν από πίσω μου, χωρίς να έχω δημιουργήσει πραγματικό πρόβλημα, θεώρησε καλό να σταματήσει και να μου ουρλιάζει προσβάλλοντας με ταυτόχρονα. Και από έναν άνθρωπο που δεν γνώριζα καν, μία πολύ δύσκολη στιγμή μετατράπηκε σε απόγνωση καθώς μέσα μου όλα μεγεθυνθήκαν. Και έμεινα εκεί αρκετές ώρες κλαίγοντας. Για όλα.
"Να είσαι ευγενικός, κάθε άνθρωπος που συναντάς μάχεται μια σκληρή μάχη" μία σπουδαία φράση που ανήκει στον Πλάτωνα.
Και σκέφτομαι: Τί ήθελα στις παραπάνω στιγμές; Μόνο ευγένεια και καλοσύνη, όχι να γνωρίζουν τι μου συμβαίνει. Απλά, γνήσια ανθρώπινη καλοσύνη για να μην κάνει ακόμα χειρότερο αυτό που αισθανόμουν εκείνη την στιγμή. Κατανοώ ότι δεν είναι πάντα εύκολο να προσφέρουμε την καλοσύνη μας στον διπλανό μας αλλά ας είμαστε υποψιασμένοι ότι όλοι παλεύουν με κάτι είτε μικρό είτε μεγάλο και το πως θα φερθούμε κάνει διαφορά και πολλές φορές φορές μεγάλη διαφορά!
Το υπέροχο κατ΄ εμέ κείμενο που μοιράζομαι μαζί σας παρακάτω, το διάβασα τυχαία λίγο μετά από τα προαναφερόμενα συμβάντα (που δεν είναι τα μόνα) και ονειρεύομαι να το νιώθουν οι γύρω μας για εμάς και εμείς για αυτούς.
Ευχή ελπίδας από εμένα, να έχετε πολλούς ευγενικούς ανθρώπους γύρω σας…χωρίς λόγο!
Με αγάπη,
Αναστασία
"Την ημέρα που πέθανε ο πατέρας μου, ήμουν στο μανάβικο και αγόραζα μπανάνες.
Θυμάμαι να σκέφτομαι: "Αυτό είναι τρελό. Ο πατέρας σου μόλις πέθανε. Γιατί στο καλό αγοράζεις μπανάνες;"
Αλλά χρειαζόμασταν μπανάνες. Θα ξυπνούσαμε για πρωινό αύριο το πρωί, και δεν θα υπήρχαν μπανάνες - οπότε εκεί ήμουν.
Και πολλά άλλα πράγματα έπρεπε να γίνουν επίσης, έτσι τις επόμενες μέρες θα περιπλανιόμουν σε χώρους στάθμευσης, θα περίμενα σε ουρές εστιατορίων και θα καθόμουν σε παγκάκια πάρκων- πίεζα τα δάκρυα, πάλευα να μείνω όρθια και γενικά ήμουν πάντα δευτερόλεπτα μακριά από ένα ολοκληρωτικό, κλαψιάρικο, γεμάτο φρίκη δωμάτιο.
Ήθελα να φορέσω μια πινακίδα που να έλεγε: “ΜΌΛΙΣ ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠA ΜΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΗΡΕΜΉΣΤΕ”
Εκτός αν κάποιος περαστικός κοιτούσε βαθιά στα κατακόκκινα μάτια μου ή παρατηρούσε το περιστασιακό σπάσιμο στη φωνή μου και σκεφτόταν αρκετά για να ρωτήσει, δεν είναι ότι θα ήξερε τι συμβαίνει μέσα μου ή γύρω μου. Δεν θα είχαν ιδέα για την ανοιχτή καταβόθρα που μόλις είχε ανοίξει και είχε καταπιεί την κανονική ζωή του ανθρώπου που βρισκόταν δίπλα τους στο τμήμα των προϊόντων.
Και παρόλο που δεν ήθελα να φορέσω την πινακίδα στο στήθος μου την πραγματική μου κατάσταση, αυτό πιθανώς θα έκανε τους ανθρώπους γύρω μου να μου δώσουν χώρο ή να μιλήσουν πιο ήπια ή να κινηθούν πιο προσεκτικά - και ίσως αυτό να έκανε το αδύνατο, σχεδόν υποφερτό.
Όλοι γύρω σας- οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεστε την ουρά στο μανάβικο, τους προσπερνάτε στην κίνηση, κάθεστε δίπλα τους στη δουλειά, τους συναντάτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τους βλέπετε στο τραπέζι της κουζίνας - όλοι τους βιώνουν τις παράπλευρες απώλειες της ζωής. Όλοι τους θρηνούν κάποιον, τους λείπει κάποιος, ανησυχούν για κάποιον. Ο γάμος τους καταρρέει ή η πληρωμή της υποθήκης τους έχει καθυστερήσει ή περιμένουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων του παιδιού τους ή παίρνουν μπανάνες πέντε χρόνια μετά από έναν θάνατο και εξακολουθούν να απωθούν τα δάκρυα επειδή η απώλεια μοιάζει τόσο αληθινή όσο και εκείνη την πρώτη μέρα.
Κάθε άνθρωπος από τον οποίο περνάτε σήμερα παλεύει να βρει την ηρεμία του και να απωθήσει τον φόβο του- να τα καταφέρει με τα καθημερινά του καθήκοντα χωρίς να λυγίσει μπροστά στις μπανάνες ή στην ουρά του αυτοκινήτου ή στο ταχυδρομείο.
Ίσως δεν θρηνούν τον ξαφνικό, τραγικό θάνατο ενός γονέα, αλλά οι πληγωμένοι, εξαντλημένοι, ταλαιπωρημένοι από τον πόνο άνθρωποι βρίσκονται παντού, σκοντάφτοντας καθημερινά γύρω μας - κι όμως τις περισσότερες φορές τους αγνοούμε αρκετά:
Γονείς των οποίων τα παιδιά είναι ανίατα άρρωστα.
Ζευγάρια που βρίσκονται στη μέση ενός διαζυγίου.
Άνθρωποι που θρηνούν την απώλεια αγαπημένων προσώπων και σχέσεων.
Παιδιά που δέχονται εκφοβισμό στο σχολείο.
Έφηβοι που θέλουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους.
Άνθρωποι που γιορτάζουν την επέτειο ενός θανάτου.
Γονείς που ανησυχούν για τον καταθλιπτικό έφηβο τους.
Σύζυγοι των οποίων οι σύντροφοι βρίσκονται σε μάχη.
Οικογένειες που δεν έχουν ιδέα πώς να κρατήσουν τα φώτα αναμμένα.
Μονογονεϊκές οικογένειες με λίγη βοήθεια και ελάχιστο ύπνο.
Όλοι πενθούν και ανησυχούν και φοβούνται, και όμως κανένας τους δεν φοράει τις πινακίδες, κανένας τους δεν έχει ετικέτες, και κανένας τους δεν συνοδεύεται από γραπτές προειδοποιήσεις που γράφουν: ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΟΣ ΜΑΖΊ ΜΟΥ.
Και αφού δεν το κάνουν, εναπόκειται σε εσάς και σε μένα να κοιτάξουμε πιο προσεκτικά και πιο βαθιά όλους γύρω μας: στη δουλειά ή στο βενζινάδικο ή στο τμήμα των προϊόντων, και να μην υποθέσουμε ποτέ ότι δεν κρέμονται όλοι από μια κλωστή. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι κρέμονται από μια κλωστή - και η απλή καλοσύνη μας μπορεί να είναι αυτή η κλωστή.
Πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας πόσο δύσκολες μπορεί να είναι οι κρυμμένες ιστορίες γύρω μας και να προσεγγίζουμε κάθε άνθρωπο ως έναν ευαίσθητο, εύθραυστο, ανεκτίμητο θησαυρό - και να τον χειριζόμαστε με προσοχή.
Καθώς περπατάτε στον κόσμο σήμερα, οι άνθρωποι δεν θα φορούν πινακίδες για να σας ανακοινώσουν το πένθος τους ή για να σας ειδοποιήσουν για τη φθορά ή για να μεταδώσουν πόσο τρομοκρατημένοι είναι - αλλά αν κοιτάξετε με τα σωστά μάτια, θα δείτε τα σημάδια.
Υπάρχουν άνθρωποι που θρηνούν παντού γύρω σας.
Πηγαίνετε με το μαλακό. Να είστε ευγενικοί "
- John Pavlovitz
