Ψάχνοντας τον “νέο” μου εαυτό και ένα ακόμα αγαπημένο μου βιβλίο

Χρειάστηκε αρκετός καιρός από την αρχή του πένθους μου για να βρω πάλι την ζωτικής για εμένα σύνδεση μου με τα βιβλία η οποία, έστω για λίγο, χάθηκε μαζί με κάποια κομμάτια του παλιού μου εαυτού μαζί με τον Χριστόφορο.

Το ενδιαφέρον μου πια, μετατοπισμένο σε βιβλία που σχετίζονται με το πένθος. Άρχισα να διαβάζω είτε ελληνικά είτε ξενόγλωσσα, πολλά βιβλία, και άρθρα και έρευνες και μαρτυρίες και στατιστικά, πάρα πολλά! Έπιανα τον εαυτό μου να ψάχνει με αγωνία, με μανία «κάτι» μέσα σε όλες αυτές τις λέξεις που μιλάνε για πένθος, για θάνατο για απώλεια αλλά και τη ζωή.

Και ακόμα υπάρχουν πολλοί που με ρωτάνε με απορία: «Μα γιατί διαβάζεις τόσο; Πόσο χρήσιμο μπορεί να είναι αυτό;». Και σκέφτομαι μέσα μου σιωπηλά, ενώ θα ήθελα να φωνάξω δυνατά:

Μα είναι ο τρόπος ενός ανθρώπου παθιασμένου με το διάβασμα! Μέσα από αυτό που πάντα με εξέφρασε…δεν ξέρω που αλλού να ψάξω! Ψάχνω με αγωνία μέσα στις σελίδες αυτό το “κάτι”! Ψάχνω τον τρόπο, ψάχνω τα λόγια να χωρέσω όλο αυτό που δεν χωράει πουθενά. Ψάχνω με αγωνία να βρω τον τρόπο να ζήσω και να μάθω από την αρχή τον καινούργιο φτωχότερο κόσμο μου. Να κατανοήσω, να επεξεργαστώ, να εμβαθύνω, να φωτίσω τα τόσα σκοτεινά σημεία της τεράστιας απώλειας που βιώνω με τον θάνατο του παιδιού μου και τελικά της ίδιας μου της ύπαρξης. Ψάχνω σε όλες αυτές τις σελίδες, κάθε τι που θα με βοηθήσει να νοηματοδοτήσω την τραγωδία της απώλειας αυτής.

Έχω βρει τελικά αυτό το ¨κάτι” τελικά που με τόση αγωνία έψαχνα ;

Όχι δεν το έχω βρει και ξέρω πια ότι δεν υπάρχει ως κάτι και μοναδικό που ίσως οι πενθούντες θα θέλαμε να υπάρχει. Η διαδρομή μου όμως προς αυτό το “κάτι” μου έχει δώσει σπουδαία δώρα. Το να βρίσκω το δικό μου, ολόδικό μου, μονοπάτι στο πένθος. Να το βιώνω και να έρχονται στιγμές που ανασταίνομαι και εγώ μαζί του.

Ένα βιβλίο που αγαπώ ιδιαιτέρως και φώτισε πολλά κομμάτια του πένθους μου είναι το «Ταξίδι στην χώρα του Παράδοξου». Γραμμένο από έναν υπέροχο άνθρωπο, σύμβουλο πένθους και συγγραφέα, την Νάνσυ Ψημενάτου την οποία εκτιμώ βαθιά και αγάπησα μέσα από τα βιβλία και άρθρα της.

Θα ήθελα λοιπόν να σας γνωρίσω ακόμα ένα  από τα πολύτιμα βιβλία μου, που το αισθάνομαι συνοδοιπόρο μου στο δικό μου ταξίδι στο πένθους  και στο οποίο ανατρέχω ξανά και ξανά κάθε φορά με διαφορετική ματιά.

Σας το παρουσιάζω μέσα από κείμενο της ίδιας και εύχομαι να συντροφεύσει και να φωτίσει και το δικό σας ταξίδι

Με αγάπη,

Αναστασία

“Στο βιβλίο μου περιγράφω ένα ταξίδι. Ένα μακρύ ταξίδι γεμάτο παράδοξα. Κατά κύριο λόγο μοναχικό, το οποίο ταυτόχρονα αφήνει χώρο και σε άλλους να είναι μαζί μας, αν τους το επιτρέψουμε. Εμπεριέχει πολλά και έντονα συναισθήματα, αλλά και τους τρόπους να τα διαχειριστούμε. Είναι ένα ταξίδι γεμάτο αλήθειες, που είναι όμως αυστηρά προσωπικές για τον καθένα από μας. Ένα ταξίδι-πρόκληση για να δώσουμε το δικό μας νόημα στο θάνατο και την απώλεια. Θα μας προτρέψει να μετακινηθούμε πιο πέρα από τη διανοητική μας λειτουργία. Θα μας προσκαλέσει να ζήσουμε μέσα σε μια νέα συναισθηματική πραγματικότητα. Αυτό το ταξίδι μιλά για το θάνατο, την απώλεια, τη ζωή, την ευτυχία και τη δυστυχία, το νόημα, την ελευθερία, την αλλαγή και την ευθύνη. Κυρίως την ευθύνη. Του εαυτού μας, αλλά και απέναντι σ’ αυτούς που εξαρτώνται από μας, δηλαδή τα μικρά παιδιά. Θα μας προκαλέσει να αναλογιστούμε το γεγονός ότι χρειάζεται να παίρνουμε στα σοβαρά τις μικρές απώλειες που βιώνουμε αναπόφευκτα στη ζωή μας, ώστε να εξοικειωθούμε με τα συναισθήματα που μας φέρνουν.

Σε αυτό το ταξίδι θα μας ζητηθεί να αναγνωρίσουμε, να ονομάσουμε και να εκφράσουμε τα συναισθήματα που νιώθουμε. Θα μας δοθεί η ευκαιρία να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αλλάζει σε κάθε περίπτωση, αφού γύρω μας τα πάντα αλλάζουν και χρειάζεται να έχουμε την ευελιξία να προσαρμοζόμαστε, για να μπορέσουμε όχι μόνο να επιβιώσουμε, αλλά και να ζήσουμε ουσιαστικά τη ζωή.

Σας προσκαλώ σε ένα ταξίδι που είναι αναπόφευκτο για όλους μας, με την ελπίδα ότι, όταν θα έχετε διαβάσει αυτό το βιβλίο, θα έχετε δει με άλλη ματιά το θάνατο και τις απώλειες. Αυτό συνέβη και σε μένα. Όσες φορές επισκέφτηκα τη Χώρα του Παράδοξου, άφησα κάποια κομμάτια του εαυτού μου σ’ αυτή, αλλά πήρα και τα δώρα που είχε να μου προσφέρει»