Συμβουλευτική Πένθους. Να δοκιμάσω?

Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία το 2014 και πίστευα ήδη πριν μπω στο πένθος μου,

ότι ήταν ένα από τα καλύτερα δώρα που έχω κάνει στον εαυτό μου. Αλλά όταν έχασα τον Χριστόφορο μου και το πένθος μπήκε βίαια και απρόσκλητα στη ζωή μου τότε το δώρο αυτό που πίστευα ότι ήταν η ψυχοθεραπεία, έγινε ευλογία. Και συνεχίζει να είναι.

Πήρε τον πόνο μου; Μου απάντησε στα άπειρα «γιατί» του χαμού του παιδιού μου; Είναι εύκολη διαδικασία;

Σε όλα όχι! Αλλά η ψυχοθεραπεύτριά μου, είναι ένας ακέραιος, υπέροχος και σοφός άνθρωπος που άντεξε και αντέχει πιο πολύ τον πόνο μου, τα ξεσπάσματα μου, με αγάπη αληθινή και χωρίς ίχνος λύπησης. Κοντά της, νιώθω ότι είμαι στο πιο ασφαλές μέρος του κόσμου που μπορώ να εκφράσω όποιο συναίσθημά μου αναδύεται, έχοντας έναν άνθρωπο που γνωρίζει πως θα με βοηθήσει να το επεξεργαστώ.  Ή και να μείνω σιωπηλή και να νιώσει την ανάγκη μου αυτή. Με καθησυχάζει όταν νομίζω ότι χάνω τα μυαλό μου.  Έχω έναν άνθρωπο που είναι παρών για εμένα με όλο του είναι και πηγαίνει τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου πιο πέρα. Εκεί που εγώ χρειάζομαι σε κάθε φάση. Είναι συνοδοιπόρος μου στην προσπάθεια ανακατασκευής του νοήματος της ζωής μου  Είναι ο άνθρωπος που μου έχει πει με τεράστια πίστη όταν το χρειαζόμουν πιο πολύ : «Αναστασία σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Θα τα καταφέρεις!» και τολμώ να πω ότι με “έσωσε” με πολλούς τρόπους και τα λόγια αυτά τα ανακαλώ συνέχεια όταν τα χρειάζομαι στις καταρρεύσεις μου.

Δεν υπάρχει πιστεύω τίποτα το παθολογικό στον πόνο στη μοναξιά και στην αποδιοργάνωση που συνοδεύουν το πένθος.

Πλέον, μετά από 4 χρόνια σχεδόν, γνωρίζω ότι δεν μπορεί να μπει ένα χρονικό πλαίσιο για τη διαδικασία του πένθους μας, ακριβώς επειδή είναι τόσο διαφορετική και μοναδική για τον καθένα. Πολλοί τρόποι που λειτουργούμε (το κλάμα, το να αναφερόμαστε πολύ στους αγαπημένους μας, η θλίψη, η απομόνωση, ο θυμός, η απογοήτευση, η απελπισία, η απόγνωση, η έλλειψη νοήματος κα) είναι φυσιολογικοί και δεν υποδεικνύουν ότι έχουμε “κολλήσει” στο πένθος. Αντίθετα, είναι αποδείξεις ότι οι αγαπημένοι μας ήταν εδώ... ότι έζησαν... και ότι εξακολουθούν να αποτελούν μέρος της ζωής μας. Είναι απλώς τρόποι για να τους κουβαλάμε μαζί μας. Η θλίψη μας και οι εκφράσεις αυτής της θλίψης, είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο συνεχίζουμε να δείχνουμε την αγάπη μας για κάποιον/α που πάντα θα έχει σημασία και πάντα θα υπάρχει στην καρδιά μας .

Μπορεί όμως και να χρειαζόμαστε βοήθεια και στήριξη μέσα σε αυτό το άγνωστο μονοπάτι του πένθους μας.

Ο R. Neineyer μας λέει ότι μπορούμε να γνωρίζουμε πότε χρειαζόμαστε βοήθεια, πέρα από τη φυσιολογική αναζήτηση βοήθειας από την οικογένεια και τους φίλους, όταν για παρατεταμένη χρονική περίοδο αισθανόμαστε «μπλοκαρισμένοι» στον θρήνο μας, ανίκανοι ναι νιώσουμε οτιδήποτε για το αγαπημένο πρόσωπο που χάσαμε, ή αντίθετα να αισθανόμαστε κολλημένοι  μέσα σε μία βαθιά και συνεχή οδύνη θλίψης, μη λειτουργικοί, σοβαρά σωματικά συμπτώματα, κατάχρηση ουσιών,  καθώς επίσης και αν κάνουμε αυτοκαταστροφικές σκέψεις.

Το σίγουρο είναι ότι  δεν χρειάζεται να κάνουμε τον ήρωα, αποφεύγοντας την υποστήριξη από εξειδικευμένους επαγγελματίες ψυχικής υγείας όταν πραγματικά την χρειαζόμαστε.

Πιστεύω ότι κατά την διεργασία του θρήνου μας, δεν χρειάζεται απαραίτητα να συμβαίνει μόνο κάτι από τα παραπάνω για να ζητήσουμε βοήθεια.

Η ψυχοθεραπεία σε περίοδο οποιασδήποτε κρίσης στην ζωή μας είναι ένας τρόπος για να βάλουμε την ζωή μας σε νέες βάσεις, να αλλάξουμε οπτική, να βγούμε από αδιέξοδα. Πόσο μάλλον όταν βιώνουμε κάτι τόσο οδυνηρό και μέσα από την ψυχοθεραπευτική διαδικασία, μας δίνεται η δυνατότητα να αναγνωρίσουμε και να έρθουμε σε στενή επαφή με τα δύσκολα συναισθήματα μας, να επεξεργαστούμε τον συναισθηματικό και σωματικό πόνο του πένθους μας, να προσαρμοστούμε με τον δικό μας μοναδικό τρόπο στον εξωτερικό, εσωτερικό και πνευματικό μας κόσμο. Να αυξήσουμε τα ψυχικά μας αποθέματα και να ανακαλύψουμε νέα.      

Μέσα από την εμπειρία μου,  έχω καταλάβει ότι όταν βιώνουμε μία σημαντική απώλεια

έρχονται στην επιφάνεια όλες οι απώλειες της ζωής  μας που δεν έχουμε διαχειριστεί και καλούμαστε να διαχειριστούμε και αυτές μαζί  με το πένθος μας. Και αυτό πιστεύω ότι είναι κάτι στο οποίο χρειαζόμαστε βοήθεια για να το κάνουμε.   

Γνωρίζω προσωπικά πενθούντες

που αισθάνονται ότι δεν βοηθήθηκαν από την συμβουλευτική πένθους, άλλους που δεν οδηγήθηκαν ποτέ σε αυτή και βρήκαν μόνοι/ες τους τον δρόμο τους μέσω άλλων τρόπων και γνωρίζω πενθούντες που η συμβουλευτική τους άλλαξε την ζωή ή καλύτερα τους έδωσε ζωή (που σε αυτή την κατηγορία ανήκω και εγώ). Αν μπορούσα να πω κάτι σε αυτούς που θελήσουν να δοκιμάσουν την ψυχοθεραπεία με έναυσμα το πένθος τους, είναι να δώσουν μεγάλη προσοχή στον άνθρωπο που θα επιλέξουν γιατί η συμβουλευτική πένθους απαιτεί από τον επαγγελματία ψυχικής υγείας ανάλογη εκπαίδευση και εμπειρία.

Η απόφαση εάν θα συμβουλευτούμε επαγγελματία ψυχικής υγείας είναι προσωπική για κάθε πενθούντα.

Όπως και να έχει, εύχομαι οι άνθρωποι που πενθούμε να είμαστε ανοιχτοί στο να ζητάμε βοήθεια σε όλες της τις μορφές. Να βρίσκουμε τους τρόπους που είναι κατάλληλοι για εμάς. Η γενναία αυτή πράξη, του να ζητάμε βοήθεια, μπορεί να είναι καταλυτική για την «νέα» μας ζωή χωρίς τον/την αγαπημένο /η μας, η οποία φυσικά δεν είναι επιλογή μας και μας ζητάει τόσες μα τόσες πολλές και εκ βαθέων προσαρμογές…

Σας εύχομαι με όλη μου την καρδιά  τις πιο κατάλληλες για εσάς βοήθειες

Με αγάπη,

Αναστασία