“Ν’ αγαπάς και να χάνεις” βιβλίο του Robert Α. Neimeyer

Αγαπώ τα βιβλία πολύ και έχω από μικρή ιδιαίτερη σχέση μαζί τους. Όταν το πένθος μπήκε στην ζωή μου με απορρόφησε τόσο πολύ, πού έκανα στην άκρη ακόμα και τα βιβλία που ήταν για εμένα τρόπος ζωής, μία απόλυτα προσωπική σχέση, η απόλαυσή μου, η συντροφιά μου σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Δεν ήμουν σε θέση να κάνω ούτε τα βασικά στην ζωή μου, πόσο μάλλον να συγκεντρωθώ για να διαβάσω. 

Ένα απόγευμα, περίπου 2 μήνες μετά τον θάνατο του παιδιού μου,

κοιτώντας την βιβλιοθήκη της ξαδέρφης μου ανάμεσα σε εκατοντάδες βιβλία το μάτι μου έπεσε σε ένα πράσινο βιβλίο που είχε τίτλο «Ν’αγαπάς και να χάνεις». Ο τίτλος και μόνο μίλησε στην καρδιά μου τόσο δυνατά που άρχισα να το διαβάζω και ανακάλυψα, προς μεγάλη μου έκπληξη,  ότι είναι βιβλίο για το πένθος και την απώλεια από τον εξαιρετικό Robert A. Neimeyer, καθηγητή Ψυχολογίας και συγγραφέα περισσότερων από 500 άρθρων και κεφαλαίων βιβλίων ο οποίος εργάζεται για την προώθηση μιας πιο επαρκούς θεωρίας του πένθους ως διαδικασίας δημιουργίας νοήματος.

Μέσα λοιπόν από το «τυχαίο» αυτό γεγονός, άρχισε η σχέση μου με αυτό το βιβλίο

το οποίο προσφέρει μία νέα οπτική της απώλειας, πολύ ανθρώπινη και πολύ αυθεντική κατά την γνώμη μου.

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα και εύχομαι να βρείτε και εσείς ό,τι βρήκα και εγώ μέσα στις λέξεις και τις ιδέες του: κατανόηση, γαλήνη και ελπίδα.

Με αγάπη,

Αναστασία

Υ.Γ. Παρακάτω, παραθέτω κάποια αποσπάσματα τα οποία εύχομαι να σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον για το βιβλίο αυτό

«...Ο θάνατος μεταμορφώνει τις σχέσεις παρά τους βάζει ένα τέλος. Αυτό που μοιάζει αναγκαίο δεν είναι τόσο να αποστασιοποιηθεί κανείς από τις αναμνήσεις του αγαπημένου του προσώπου αλλά να τις αγκαλιάσει και να μετατρέψει την σχέση, από μία σχέση που βασίζεται στην φυσική παρουσία σε μία σχέση που να χαρακτηρίζεται από ένα συμβολικό δεσμό. Αυτός ο συνεχιζόμενος δεσμός με την ανάμνηση του άλλου, μερικές φορές, επανεπιβεβαιώνεται μέσα από ένα αγαπημένο «μεταβατικό» αντικείμενο, όπως ένα πολυφορεμένο πουλόβερ ,ένα αγαπημένο παιχνίδι του βρέφους που πέθανε. Η διατήρηση της σύνδεσης με μία ζωτικής σημασίας σχέση του παρελθόντος μπορεί να δώσει την αίσθηση της συνέχειας σε μία ιστορία ζωής που διακόπηκε από την απώλεια καθώς ο επιζών εργάζεται σκληρά για να μπορέσει να ανακαλύψει ένα μέλλον με νόημα...»

«Ο θρήνος δεν είναι «ασθένεια» που απαιτεί θεραπεία ούτε ψυχολογικό «πρόβλημα» προς επίλυση. Δεν αφορά μία οδυνηρή ψυχική κατάσταση την οποία πρέπει να υπομείνουνε παθητικά αφήνοντας τον χρόνο να επουλώσει τις πληγές μας ούτε μία κατάσταση από την οποία πρέπει να αναρρώσουμε το συντομότερο δυνατό. Ο θρήνος είναι μία δυναμική διεργασία στην οποία συμμετέχουμε ενεργά και η οποία μας επιτρέπει να εντάξουμε την απώλεια που βιώνουμε στην ιστορία της ζωής μας..»

«Ο θρήνος είναι κάτι που κάνουμε εμείς, όχι κάτι που γίνεται σε εμάς»

«Όλες οι αλλαγές εμπεριέχουν την απώλεια, όπως και όλες οι απώλειες απαιτούν την αλλαγή»

«Υπό μία βαθύτερη έννοια, ο πόνος της απώλειας είναι ένας καθρέπτης που αντικατοπτρίζει πόσο πολύτιμοι είναι οι δεσμοί που μας συντηρούν και η εύθραυστη φύση της ζωής μπορεί να γίνει η απαραίτητη υπενθύμιση της ανάγκης να τη θεμελιώνουμε στα υπέρτατα ζητήματα»

«Το να είμαστε διαρκώς προσανατολισμένοι στην πραγματικότητα  της απώλεια θα ήταν σαν να κοιτάμε κατάματα τον ήλιο. Θα τυφλωνόμασταν αν το κάναμε για πολύ ώρα. Αντί για αυτό, συνήθως αρχίζουμε να αφομοιώνουμε την απώλεια προοδευτικά, μία αντικρίζοντας τη και μία στρέφοντας αλλού το βλέμμα, ώσπου να γίνει αναμφισβήτητα  πραγματική και οι προεκτάσεις της για το μέλλον μας να αρχίσουν να είναι κατανοητές σε συναισθηματικό επίπεδο»

«Κεντρικό στοιχείο αυτής της διεργασία (του θρήνου) είναι η «εκ νέου μάθηση του κόσμου», ενός κόσμου που έχει για πάντα μεταβληθεί από την απώλεια»

«Το άτομο που πενθεί χρειάζεται να δώσει στον εαυτό του την άδεια τόσο να βυθιστεί στον θρήνο όσι και να αποσπαστεί από αυτόν, ανάλογα με τις πρακτικές ή τις ψυχολογικές ανάγκες που κάθε φορά προκύπτουν»

«Ενσωματώνοντας την τραυματική εμπειρία στον αναθεωρημένο κόσμο των πεποιθήσεων μας και δίνοντας του ένα προσωπικό νόημα, η τραγωδία μπορεί να μας μεταμορφώσει και η εμπειρία να μας κάνει «πιο λυπημένους αλλά και πιο σοφούς»

«Όσα μας άγγιξαν και μας έπλασαν είναι ακόμα μαζί μας»

«Μετά από μία σημαντική απώλεια δεν θα ξαναγίνουμε ποτέ ξανά « ο παλιός μας εαυτός», ωστόσο με προσπάθεια μπορούμε να ξαναχτίσουμε μία ταυτότητα που να ταιριάζει στον νέο μας ρόλο, καλλιεργώντας παράλληλα τη συνέχεια με τον παλιό»

«Ο θρήνος είναι η διεργασία του περάσματος από το να χάνουμε αυτό που έχουμε στο να έχουμε αυτό που χάσαμε (S. Flemming)»

«Mιλώντας για τον θάνατο, αναγκαστικά, η προσοχή μας θα στραφεί στη ίδια τη ζωή»