Τα χέρια του αόρατου κόσμου

Αυτή η ακατάβλητη λαχτάρα για να αγκαλιάσεις, να νιώσεις, να χαϊδέψεις να αισθανθείς  τον αγαπημένο σου…

και όταν δεν μπορείς πια να το κάνεις, αυτή η τεράστια ανάγκη να το κάνεις με έναν άλλο τρόπο, συμβολικό, ψυχικό, αόρατο που έστω και λίγο όταν το καταφέρνεις είναι το πολυτιμότερο δώρο σου.

Αισθάνομαι ότι η ψυχική αυτή ανάγκη μας, αποδίδεται τόσο υπέροχα στο κείμενο της αγαπημένης μου ιταλίδας συγγραφέως Elena Bernabe.

Ένα κείμενο, που (αλλάζοντας το πρόσωπο για να το νιώσω καλύτερα…) το λάτρεψε η ψυχή μου. Εύχομαι και η δική σας…

Με αγάπη,

Αναστασία

Γιαγιά , τι θα κάνω όταν δεν θα μπορώ να σε αγκαλιάσω πια; 

- Θα χρησιμοποιήσεις διαφορετικά χέρια παιδί μου . Αυτά που θα μπορέσεις να βρεις μέσα σου. Και που θα σου επιτρέψουν να αγγίξεις ολόκληρο τον κόσμο. Είναι χέρια μεγάλα και δυνατά, αλλά ταυτόχρονα και ευαίσθητα. Είναι τα χέρια του αόρατου κόσμου. Του πιο φανερού από όλους τους άλλους κόσμους

-Θα μπορώ πραγματικά να σε νιώσω με αυτά τα χέρια; 

-Αν μάθεις να τα αισθάνεσαι και να τα κινείς, θα μπορέσεις ακόμη και να με δεις. Εκεί που είπαμε αντίο. Σε αυτό το μαγικό μέρος όπου η ζωή συνάντησε το θάνατο, όπου το σκοτάδι αναμίχθηκε με το φως, όπου ο ήλιος κατάφερε, τελικά, να φιλήσει το φεγγάρι. Εκεί θα επιστρέφεις όταν θα αισθάνεσαι χαμένη: Θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά, θα σου σκουπίζω τα δάκρυα, θα σε τυλίγω σε μια ζεστή αγκαλιά. Θα είναι το αόρατο ραντεβού μας. Θα μπορέσεις να με συναντήσεις γιατί θα καταλάβεις ότι πια ζω μέσα σου

-Φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρω σε νιώσω...

-Θα τα καταφέρεις παιδί μου. Τα αγγίγματα της ψυχής είναι τόσο ισχυρά που δεν γίνεται να μην τα νιώσεις. Το πρόβλημα δεν είναι να τα νιώσεις, αλλά να μην ξεφύγεις από αυτά. Ετοιμάσου για τη συνάντησή μας φέρνοντας μια βαλίτσα γεμάτη σιωπή, κενό, ζεστασιά. Και εγώ θα εμφανιστώ στην καρδιά σου

-Θα μου λείψεις, γιαγιά μου!

-Θα είμαι παρόν περισσότερο από τώρα. Θα μιλάμε ακόμη περισσότερο, με λόγια σιωπηλά. Όλα τα γεγονότα της ζωής μας ήταν μια προετοιμασία. Για το ταξίδι στον κόσμο του αόρατου. Θα σε περιμένω εκεί, παιδί μου. Εκεί όπου τίποτα δεν είναι αδύνατο. Εκεί όπου καταλαβαίνουμε τελικά ότι η έλλειψη είναι, στην πραγματικότητα, ο μεγαλύτερος πλούτος, γιατί είναι ο μόνος τρόπος που μας οδηγεί στο κέντρο. Του ίδιου του εαυτού μας

Εκεί που ουρανός συναντά τη γη. Salar de Uyuni, Βολιβία