Νεογνική απώλεια- Απώλεια κύησης: Aόρατος θάνατος, Kρυμμένο πένθος
15 Οκτωβρίου σήμερα και είναι η Παγκόσμια Ημέρα ευαισθητοποίησης γύρω από την απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια ( περιγεννητική απώλεια όπως ονομάζεται),
και μου υπενθυμίζει πόσο πένθος ταμπού, πένθος χωρίς δικαιώματα για την κοινωνία μας είναι η απώλεια ενός αγέννητου ή νεογέννητου μωρού. Ένα αόρατος θάνατος. Γιατί ασυνείδητα, ωθούμε τις περισσότερες φορές τους γονείς και ειδικά τις μητέρες να διαγράψουν την απώλεια του παιδιού τους σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Μπαίνει σε ζυγαριά ο πόνος της απώλειας; Έχει μονάδα μέτρησης; Μπορεί να μπει σε καλούπια; Όχι σε όλα, προσωπικά πιστεύω, όσο και αν βλέπω τους γύρω μου να προσπαθούν να κατατάξουν τον πόνο σε κατηγορίες. Tον πόνο μιας απώλειας μπορούν να τον μετρήσουν μόνο αυτοί που πενθούν, κανείς άλλος.
Ζω πολλά χρόνια τώρα, από κοντά, τον χρόνιο βουβό και βασανιστικό πόνο καλής μου φίλης που αναγκάστηκε να γεννήσει το αγοράκι της 8 μηνών αλλά να μην το γνωρίσει ποτέ. Ζω τον φόβο φίλης μου να ομολογήσει ακόμα και στον ίδιο της τον εαυτό ότι την καθόρισε ο θάνατος του μωρού που κράτησε στην αγκαλιά της μόνο για λίγες ώρες. Έχω ακούσει υποτιμητικά σχόλια σε οικογένεια που έκλαιγε γιατί ενώ ετοιμαζόντουσαν να υποδεχτούν τη ζωή, υποδέχτηκαν ένα τεράστιο κενό.
“Δεν το γνωρίσατε… δεν το ζήσατε…., θα στεναχωρηθείτε λίγο αλλά θα το ξεχάσετε αφού δεν υπήρξε…..θα κάνετε άλλο…..”
Θα ήθελα να φωνάξω σε όλους που, μη γνωρίζοντας, υποτιμούν άθελά τους με την στάση τους μία τέτοια απώλεια αφαιρώντας τον χώρο και τον χρόνο από τους γονείς να πενθήσουν κάτι που διάβασα και άγγιξε την καρδιά μου με το πόσο αληθινό είναι: :
«Η απώλεια ενός αγέννητου ή νεογέννητου μωρού δεν αφορά το παρελθόν αλλά ένα μέλλον που δεν θα υπάρξει. Γιατί ένα παιδί ακόμα και πριν την βιολογική του σύλληψη υπήρξε στο ασυνείδητο των γονιών του, υπήρξε στα όνειρα τους, υπήρξε στις φαντασιώσεις τους, υπήρξε στις συζητήσεις τους. Υπήρξαμε πρώτα μέσα από την επιθυμία κάποιου, μέσα από ένα –ναι- !»
Πόσα πράγματα στην ζωή μας υπάρχουν που δεν τα γνωρίζουμε ή δεν υποψιαζόμαστε καν ότι υπάρχουν…
γιατί δεν τα έχουμε βιώσει ή δεν τα έχουμε καν συναντήσει ή ακόμα ακούσει. Και έτσι δεν υποψιαζόμαστε το βάθος και την έκτασή τους σε αυτούς που τα βιώνουν. Το να ανοιχτούμε, με μία ευκαιρία που θα παρουσιαστεί, στην γνώση θα μας βοηθήσει να είμαστε ευαισθητοποιημένοι, βοηθητικοί, ανθρώπινοι, να εξελισσόμαστε.
Σας προτρέπω θερμά να ανοιχτείτε στην γνώση της τόσο σημαντικής περιγεννετικής απώλειας ( η οποία δυστυχώς υπάρχει σε μεγάλο ποσοστό*) μέσα από δύο εξαιρετικές συνεντεύξεις της ειδικευμένης Περιγεννετικής Ψυχολογου Καλλιόπης Κρεμαστιώτη :
Περιγεννητικό πένθος: η διαχείριση της απώλειας εμβρύου ή νεογέννητου μωρού
Εύχομαι σε όλους μας, αν συναντήσουμε κάποιο γονιό που βιώνει περιγεννητικη ή νεογνική απώλεια, να την δούμε με αγάπη, αποδοχή και να της προσφέρουμε απλόχερα την αξία ζωής που της αναλογεί
Με αγάπη,
Αναστασία
Υ.Γ. Γράφοντας τις γραμμές αυτές έμαθα ότι, από τον Σεπτέμβριο, το Νοσοκομείο Αρεταίειο στην Β΄ Πανεπιστημιακή Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική φιλοξενεί το μοναδικό τμήμα Περιγεννητικής Απώλειας που υπάρχει στη χώρα μας. Την ευθύνη του επιστημονικού σχεδιασμού, το συντονισμό και τη λειτουργία του τμήματος έχει η Μαία Ελισσάβετ Μανιατέλλη (MSc, PhD), εξειδικευμένη στη διαχείρηση περιγεννητικής απώλειας. Ραντεβού κλείνονται από Δευτέρα – Παρασκευή 10:00-12:00 στο 210 7286140.
*Κάθε μέρα 7.300 βρέφη ή έμβρυα χάνουν τη ζωή τους παγκοσμίως, είτε ενώ βρίσκονται ακόμα στη μήτρα της μητέρας τους, είτε κατά τη διάρκεια του τοκετού, είτε και λίγες μέρες μετά τη γέννα. Στην Ελλάδα υπολογίζεται περίπου σε 4 ανά κάθε 1000 γεννήσεις.