Ένα μέλλον που δεν είναι πλέον εφικτό

Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου. Δύσκολη μέρα συναισθηματικά, πολύ δύσκολη. Λείπει οδυνηρά μία γλυκιά φωνούλα να μου πει “χρόνια πολλά μανούλα” και αισθάνομαι πιο πολύ από ποτέ, άδεια την αγκαλιά μου.

Σκέφτομαι ότι από τότε που έχασα τον Χριστόφορο μου και μετά, αυτή η ευχή “Χρόνια Πολλά” με δυσκολεύει πολύ γιατί μου υπενθυμίζει ότι αυτά τα πολλά χρόνια που μου εύχονται, είναι ένα μέλλον που δεν τον περιλαμβάνει.

Συνομιλώντας και με άλλους ανθρώπους που πενθούν, έχω παρατηρήσει ότι στην αρχή του πένθους μας ίσως χανόμαστε πιο πολύ στις αναμνήσεις αυτού που είχαμε κάποτε αλλά στην συνέχεια συνειδητοποιούμε και η θλίψη μας κατευθύνεται σε όλα όσα δεν θα γίνουν ποτέ, όλα όσα θα χάσουμε παρά σε αυτά που έχουμε ήδη χάσει. Θρηνούμε για το μέλλον, όχι μόνο για το παρελθόν, επειδή το αισθανόμαστε σαν κάτι που κάποτε δικαιούμασταν.

Χάνεται τόσο πολύ μέλλον όταν κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πεθαίνει. Όχι μόνο του αγαπημένου μας προσώπου αλλά και ένα μέρος του δικού μας ! Είναι οι τόσες δυνατότητες που ονειρευόμασταν που χάνονται τόσο ξαφνικά. Σαν να μένουν όλες αυτές οι μισοτελειωμένες γραμμές κειμένου. Θρηνούμε για ένα μέλλον που δεν είναι πλέον εφικτό.

Και οι γύρω μας, από αγάπη, από αγωνία ή και από αμηχανία συνήθως μας προτρέπουν να δούμε στο μέλλον, να ονειρευτούμε το μέλλον να ξαποστάσουμε με την σκέψη ενός καλύτερου μέλλοντος, μακριά από το τώρα που πονάει.

Η αλήθεια είναι ότι “είναι δελεαστικό να πούμε σε ένα άτομο που πενθεί να κοιτάξει στο μέλλον - να το ενθαρρύνουμε να έχει μια ευτυχισμένη ζωή. Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν είναι ότι το αγαπημένο μας πρόσωπο λείπει και στο μέλλον”. *

Δεν υπάρχει μέρος στο οποίο δεν φτάνει η απουσία του.

Στο ποίημά της "Καίγοντας το παλιό έτος", η Naomi Shihab Nye γράφει: "εκεί που υπήρχε κάτι και ξαφνικά δεν υπάρχει, μια απουσία φωνάζει...". Μία ηχηρή απουσία νιώθω εγώ

Ναι, μας λείπει και στο μέλλον. Από τώρα, προκαταβολικά! Δεν υπάρχει μέρος και χρόνος στο οποίο δεν φτάνει η απουσία των αγαπημένων μας. Μία απουσία που "φωνάζει" τόσο δυνατά από κάθε γωνία της ζωής μας.

Η απουσία τους από τη ζωή μας, αντηχεί στα πάντα. Ο απόηχος συνεχίζεται σε ένα μέλλον που δεν έχουμε μαζί.

Και αυτό είναι κάτι που πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν: ότι δεν έχουμε χάσει απλώς τον/την αγαπημένο /η μας, σε μια χρονική στιγμή. Έχουμε χάσει την παρουσία του σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Το μέλλον μας έχει αλλάξει, όπως και το "τώρα" μας.

Η απουσία υπάρχει επειδή υπάρχει η αγάπη. Νιώθω, σαν ελπίδα, ο χρόνος να αλλάξει την ισορροπία, επιτρέποντας σε όλο και περισσότερη αγάπη να αναλάβει αυτή την απουσία, γεμίζοντας το κενό μέρος με το δικό της βάρος.

Με αγάπη,

Αναστασία

* από Refuge in Grief, (Ελεύθερη μετάφραση δική μου)