Ο πόνος της απώλειας μέσα από την τέχνη του Kintsugi
Μοιράζομαι μαζί σας μία υπενθύμιση μέσω αυτού του γεμάτο νόημα ιαπωνικού συμβολισμού της τέχνης Kintsugi για τη μετουσίωση του πόνου της απώλειας, που με συγκίνησε και με έβαλε σε διεργασία σκέψεων.
Μάλιστα, αφού είχα μπει ήδη στον δρόμο των σκέψεων αυτών ένα κοσμηματοπωλείο για γούρι για εκείνη τη χρονιά, το 2021 εμπνεύστηκε από τη φιλοσοφία αυτή και έφτιαξε γούρι το οποίο αγόρασα για εμένα και για μία αγαπημένη μου φίλη που πενθεί. Νομίζω ότι ήταν το γούρι που χρειαζόμουν ακριβώς εκείνη τη στιγμή.
Και όσοι με ρώταγαν για αυτό, είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω την «τέχνη» αυτή και να συζητάμε για την αξία του αναδείξουμε τα πονετικά μας αποτυπώματα σε πολύτιμα έργα τέχνης της ψυχής μας. Ο καθένας με τον ολόδικό του τρόπο.
Οι ρωγμές μας, τα κομμάτια που προσπαθούμε να μαζέψουμε από τον θάνατο του
αγαπημένου μας και το πώς μπορούν να συνδεθούν με τη μετουσίωση του πόνου της απώλειας είναι ένα θέμα με μεγάλο βάθος και πιστεύω ότι το βιβλίο αυτό έχει να μας δώσει πολύ τροφή για σκέψη.
Σκέφτομαι…..είναι άραγε εύκολο να μετουσιώσουμε τον πόνο μας; Μέσα στο σκοτάδι του πένθους μας πόσο μπορούμε να αναγνωρίσουμε την δυνατότητα αυτή και να καταλάβουμε εάν πραγματικά την επιθυμούμε; Και το να βγούμε από την μεγαλύτερη κρίση της ζωής μας πιο δυνατοί είναι κάτι που μας κινητοποιεί ή μας αγχώνει αυτό το «πρέπει» και μας κάνει να αγωνιούμε προκειμένου να το κατακτήσουμε;
Προσωπικά πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πρέπει στο μοναδικό για τον καθέναν μας ταξίδι του πένθους.
Και το αν θα δυναμώσουμε μέσα από τις πληγές μας ή θα βρούμε νόημα μέσα από αυτές, εάν θα μετουσιώσουμε τον πόνο μας, ή δεν θα κάνουμε τίποτα από αυτά, είναι κάτι που το ανακαλύπτουμε στη διαδρομή χωρίς να γίνει στόχος ή αγωνία από την αρχή.
Μιλώντας για εμένα, να πω ότι η νοηματοδοήτηση και η μετουσίωση της θλίψης μου για την απώλεια του Χριστόφορου μου, με εκφράζουν πολύ και κινούμαι προς αυτή την κατεύθυνση. Τρία βήματα μπροστά….πολλά πίσω βέβαια, αλλά βάζω όλη μου την προσπάθεια να «ακούω» και να ακολουθώ αυτό που νιώθω και αντέχω.
Εύχομαι η τέχνη του Kintsugi και το νόημά της, να βοηθήσει τις σκέψεις σας και ίσως στην εύρεση της δικής σας ψυχικής «χρυσής ένωσης».
Με αγάπη,
Αναστασία
ΥΓ: Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το οπισθόφυλλο του βιβλίου https://www.dioptra.gr/vivlio/psychology/kintsugi/ το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θα ήθελε να εμβαθύνει στο θέμα αυτό με φιλοσοφικό τρόπο.
"Τα κομμάτια από τις σπασμένες πορσελάνες τους, οι Ιάπωνες τα κολλούν με χρυσό. Κιτσούγκι ονομάζεται η τεχνική. Έτσι, οι ρωγμές μετατρέπονται από ελάττωμα, στο πιο πολύτιμο στοιχείο του σκεύους. Προκύπτει ένα καλλιτέχνημα, που δεν έχει όμοιό του
Το Kintsugi, που σημαίνει «χρυσή ένωση», είναι μια παλιά ιαπωνική τεχνική που έχει αναχθεί σε τέχνη. Ξεκίνησε από την ανάγκη επιδιόρθωσης σπασμένων πορσελάνινων αντικειμένων. Με τη χρήση χρυσού για τη συγκόλληση των κομματιών, το επισκευασμένο αντικείμενο ήταν αισθητικά άψογο και συχνά πιο πολύτιμο από το αρχικό.
Το Kintsugi, όμως, είναι κάτι περισσότερο από ένα χειροτέχνημα· είναι μια ποιητική μεταφορά για όσα περνούν οι άνθρωποι όταν η ζωή τους «γίνεται θρύψαλα», όταν βιώνουν μια επώδυνη κρίση ή μια απώλεια και μετά προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να φτιάξουν μια νέα ζωή που, χάρη στη μετουσίωση του πόνου, μπορεί να είναι πιο πλήρης από τη ζωή που έχασαν. Γι’ αυτό είναι τόσο δυνατή η μεταφορά αυτή – επειδή ένα απλό «χειροτέχνημα» μοιάζει να εκπληρώνει ένα αρχέγονο όνειρο των ανθρώπων: Να ωριμάζουν και να δυναμώνουν μέσα από τις πληγές και τις ήττες τους, αντί να σπάνε, και να νιώθουν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση, αγάπη για τον εαυτό τους, τους άλλους και τη ζωή.
Η συγγραφέας μάς δείχνει πώς μπορούμε να εμπνευστούμε από το Κιντσούγκι, ώστε να βγούμε από τις κρίσεις της ζωής μας όχι μόνο αλώβητοι αλλά και πιο δυνατοί, εκτιμώντας τα ψεγάδια μας και δίνοντας σημασία στα ουσιαστικά πράγματα "
