μαμά ενός μοναδικού κοριτσιού εδώ στη γη και ενός σπουδαίου αγοριού που η ευτυχία να τον έχω στην ζωή μου κράτησε πολύ λίγο, μόνο έξι χρόνια. Ο Χριστόφορός μου, σκανδαλιάρης, αεικίνητος, δημιουργικός, τετραπέρατος, αγαπησιάρης,  τρυφερός, με πολύ χιούμορ, συνέχεια γελαστός με τα μελιά ματάκια του να γελάνε πάντα και όποιος τα συναντούσε δεν τα ξεχνούσε ποτέ! Με μεγάλη αγάπη για τον χορό, περίεργος για όλα, επίμονος εντελώς, με έναν δικό τους τρόπο να εξηγεί και να ερμηνεύει τα πάντα γύρω του, με μία σοφία υπέροχη, βιβλιοφάγος, με λατρεία στους συναγερμούς, τα σκουπιδιάρικα, και τη μεγάλη του αγάπη τη πυροσβεστική....ρουφούσε τη ζωή, σαν να γνώριζε.

Τον Ιούνιο του 2017, ένα περίεργο περπάτημα, ένας γιατρός, μία μαγνητική, μία διάγνωση θανατική καταδίκη και ένα κλάσμα δευτερολέπτου ήταν αρκετό για να γυρίσει μία ευτυχισμένη ζωή τούμπα. Τι μεγάλο μάθημα ζωής να βλέπεις ότι όλα μα όλα μπορούν να αλλάξουν σε μία στιγμή…

Και έτσι ξεκίνησε ένας τεράστιος αγώνας για τη ζωή του, που όσοι τον γνωρίζουν από κοντά πιστεύουν ότι μας δόθηκαν υπερδυνάμεις. Ένα είναι σίγουρο: Ποτέ δεν γνωρίζουμε την δύναμη μας, μέχρι να χρειαστεί να την χρησιμοποιήσουμε.

Ως μητέρα δίπλα του στον αγώνα του, έζησα ανεπανάληπτες και μοναδικές στιγμές γεμάτες έμπνευση, θαυμασμό, θαύματα και πολύ ψυχή. Στο βλέμμα του έβλεπα μέχρι τέλους, την δύναμη ενός τεράστιου μαχητή. Και μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, θα θυμάμαι τα δικά του μάτια....τα βαθιά μελιά του μάτια που με διαπερνούσαν... που φανέρωναν την σοφία τους, το μεγαλείο τους... τον πιο όμορφο κόσμο που μπορούσα ποτέ να φανταστώ μαζί και τον παράδεισο.

Στις 4 Μαρτίου του 2019, ο Χριστόφορός μου  «έφυγε» για πάντα από την αγκαλιά μου. Ήταν η στιγμή που πέθανα και εγώ μαζί του. Εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή της απόλυτης φρίκης,  ένιωσα ότι πίσω από τη ανείπωτη δυστυχία της απώλειας του παιδιού μου, κρύβεται αυτή η μικρή ευτυχία μιας αγάπης πιο δυνατής από τον θάνατο.

Κάθε μα κάθε φορά που αναπνέω, ο Χριστόφορός μου,  μου λείπει πολύ οδυνηρά. Αλλά ταυτόχρονα φωτίζεται όλο μου το είναι από την παρουσία του στη ζωή μου. Και η αγάπη μου για αυτόν δεν σταματά αλλά θεριεύει. Ο Χριστόφορος «έφυγε» αλλά τα δώρα που μου έδωσε φτάνουν για 10 ζωές.

Να΄μαι λοιπόν, σε μία «νέα» ζωή, που δεν επέλεξα να έχω….

Είμαι διαλυμένη και σπασμένη και γονατισμένη, σε απόγνωση, θλιμμένη, απελπισμένη, απογοητευμένη, αγχωμένη, ένα ερείπιο. Αλλά ταυτόχρονα νιώθω φωτισμένη εμπνευσμένη, με κουράγιο, θάρρος, αγάπη, ζεστασιά, και δυνατή. Ναι, δυνατή! Γιατί μία μητέρα που έχει χάσει το παιδί της και συνεχίζει να αναπνέει νομίζω πως είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο.

O σκληρός αυτός δρόμος που περπατώ, ο δρόμος του πένθους, δεν ήταν επιλογή μου. Αλλά είναι δική μου επιλογή, ο τρόπος με τον οποίο θα περπατήσω τον δρόμο αυτό.  Και νιώθω ότι θέλω να τον περπατήσω όσο πιο αυθεντικά μπορώ, με επίγνωση και με πρόθεση.

Το πένθος αυτό, είναι ένα ταξίδι στην πιο σκοτεινή νύχτα της ψυχής μου και ταυτόχρονα στην πιο φωτεινή πλευρά της. Το ταξίδι αυτό έως τώρα έχει ανείπωτο πόνο αλλά ακόμα και μέσα σε αυτόν προσπαθώ να αναγνωρίζω τα δώρα που μπορεί ο πόνος να μου δώσει.

Γνωρίζω πια ότι ο πόνος αυτός δεν θα φύγει ποτέ. Θα είναι για πάντα μέρος της ζωής μου και θα είναι εκεί για να μου θυμίζει ότι η λύπη κρύβει μέσα της την ίδια την αγάπη…..μίας συγκλονιστικής αγάπης με το παιδί μου.  

Δεν θέλω να αφήσω την απώλεια και τον πόνο να με καθορίσουν. Θέλω να τα μετουσιώσω σε κάτι ανώτερο και να τιμήσω έτσι τον Χριστόφορό μου και το σπουδαίο πέρασμα του στη ζωή αυτή.  

Επιλέγω κάθε μέρα από την αρχή, μέσα στο βαθύ σκοτάδι μου να βλέπω χαραμάδες από φως αληθινό.

Είμαι ακόμα στην αρχή του πένθους μου και οι σκέψεις,  οι λέξεις και τα συναισθήματα στο blog αυτό, είναι μέρος του ταξιδιού μου, το οποίο είναι τόσο μοναδικό όσο εγώ και η αγάπη μου για το παιδί μου.

Η απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου ( παιδιού, συντρόφου, γονιού, φίλου, φίλης, αδερφού, αδερφής και όποια άλλη απώλεια σας επηρεάζει βαθιά)  ξέρω ότι έχει αλλάξει την ζωή σας για πάντα. Και το μονοπάτι του πένθους σας είναι μοναδικό όπως το δαχτυλικό σας αποτύπωμα. 

Οι σκέψεις μου στο blog αυτό, εύχομαι να σας αγγίξουν και να βρείτε μέσα σε αυτές κάτι που σας εκφράζει, κάτι που βοηθάει τις σκέψεις σας, κάτι που θα σας κάνει να αισθανθείτε ότι δεν είστε μόνοι σας.

Είμαι εδώ, μαζί σας

Με αγάπη,

Αναστασία