Ευτυχία νέου τύπου;
"Joy, happiness, grief" έργο της Juliya Lamskaya
Το καλοκαίρι του 2020, 15 μήνες χωρίς τον Χριστόφορο μαζί μας, διάβαζα στην Ανδριάνα την 4χρονη τότε αδερφούλα του, ένα υπέροχο παιδικό βιβλίο του αγαπημένου μου Deepac Chopra με τίτλο “Ο δρόμος προς την ευτυχία”
και όσο επαναλάμβανα διαβάζοντας την λέξη “ευτυχία” τόσο συνειδητοποιούσα πόσο δύσκολο μου είναι. Καθώς και μόνο η εκφώνηση της λέξης αυτής, μου χτύπαγε καμπανάκι γιατί ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το μέσα μου που πόναγε και αιμορραγούσε.
Η ευτυχία που βίωνα (και πολύ συνειδητά μάλιστα) με τον Χριστόφορο στην ζωή μου, έχει χαθεί ανεπιστρεπτή. Και καθώς συνεχώς πάλευε το σκοτάδι και το φως μέσα μου, συνειδητοποίησα ότι κάθε φορά τελικά επιλέγω το φως. Είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Αλλά ακόμα και αν το διάλεγα, πάντα αισθανόμουν ότι η ευτυχία όπως την βίωνα, όπως την ένιωθα παλιά, ήταν κάτι άπιαστο πια. Και όχι μόνο αυτό...αλλά είχα άρνηση για να προσπαθήσω για αυτή...όπως την ήξερα.
Την στιγμή εκείνη, στο κρεββάτι αγκαλιά με το παιδί μου διαβάζοντας παραμύθι, ένιωσα ότι πρέπει από εδώ και πέρα, να εφεύρω μία νέου τύπου ευτυχία.
Να πάρω σφιχτά αγκαλιά τον τεράστιο πόνο και την θλίψη μου και να πορευτώ μαζί τους για να βρώ αυτή τη νέου τύπου ευτυχία. Και να μην την συγκρίνω με την παλιά ευτυχία μου, αλλά απλά να περιμένω κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Ούτε ανώτερο, ούτε κατώτερο, απλά διαφορετικό. Και όταν το βρω, δεν θα σημαίνει ότι αφησα τον Χριστόφορο μου, ότι τον ξέχασα, ότι τον πρόδωσα ή ότι δεν είναι μέρος αυτού. Αντιθέτως θα σημαίνει ότι εγώ και αυτός ΜΑΖΙ, δημιουργήσαμε κάτι νέο, διαφορετικό.
Και γιατί όχι σκέφτηκα… αν η λέξη ευτυχία ακόμα μου χτυπάει καμπανάκι..να αλλάξω μέσα μου για όσο μου χρειάζεται και τη λέξη! Μου ήρθε στο μυαλό τι σημαίνει η λέξη ευτυχία αυτό είναι:
εὖ + τύχη = καλή τύχη. Και η λέξη Τύχη προέρχεται από το αρχαίο ρήμα "Τεύχω", που σημαίνει Δημιουργώ!
Γιατί λοιπόν πρέπει να χρησιμοποιούσα τη λέξη ευτυχία αφού δεν το αντέχα? Αποφάσισα σε εκείνη τη φάση της ζωής μου να την αντικαταστήσω με τις λέξεις «δημιουργία», «ικανοποίηση στόχων μικρών ή μεγάλων», "γεύομαι μικρές αυθεντικές στιγμές χαράς", "δίνω αγάπη, παίρνω αγάπη" Και έτσι εγώ, πάντα αγκαλιά με τον αμείωτο πόνο μου και τον Χριστόφορο να πορευτώ με πίστη για δημιουργία και κρατώντας την ελπίδα ως ένα δυνατό φως Και αυτή την «ευτυχία» θα την έχουμε πλάσει παρέα οι δυο μας. Και ίσως μία μέρα να αντέχω να την λέω με το όνομά της!
Οι σκέψεις αυτές, 2 χρόνια μετά, με ακολουθούν ακόμα. Και η λέξη ευτυχία υπάρχει πολύ συνειδητά στην ζωή μου και την αντέχω και την λέω.
Αυτό που πια γνωρίζω καλύτερα είναι ότι κάθε μέρα είναι μία πρόκληση. Κάθε μέρα αποφασίζω για την ευτυχία μου η οποία φυσικά δεν είναι κάποιος στόχος που πρέπει να φτάσω, είναι η διαδρομή προς αυτή, είναι ένας τρόπος ζωής, μία εμπειρία. Ένας τρόπος ζωής που τον ανακαλύπτω κοιτώντας όσο πιο αυθεντικά μπορώ μέσα μου βρίσκοντας αυτό που μοναδικά είμαι, αυτό που με κάνει είμαι εγώ. Έτσι ψάχνω την ευτυχία…στον αυθεντικό τρόπο ύπαρξής μου που περιλαμβάνει όλα μου τα κομμάτια.
Όπως έγραφε και το βιβλίο της κόρης μου:
"Να είσαι ανοιχτός στη ζωή, να είσαι έτοιμος να ακολουθήσεις ένα μονοπάτι που δεν έχει πάρει ποτέ πριν"
Με αγάπη,
Αναστασία
