Ξεπερνάμε ποτέ το πένθος μας;
https://www.youtube.com/watch?v=khkJkR-ipfw
Η ομιλία της Nora McInerny, εύχομαι να σας αγγίξει όσο άγγιξε εμένα. Την βρήκα διαφωτιστική και ανακουφιστική. Μιλάει για κάτι αυτονόητο που όμως για τους γύρω μας και την κοινωνία δεν είναι αυτονόητο και πολλές φορές δεν είναι ξεκάθαρο ούτε για εμάς τους ίδιους που πενθούμε: ξεπερνάμε άραγε ποτέ το πένθος μας;
Η ομιλήτρια έχοντας «χάσει» σε διάστημα 2 μηνών το αγέννητο μωρό της, τον πατέρα της και τον σύζυγό της αφιέρωσε τη ζωή της για να συνομιλεί με ανθρώπους που πενθούν.
Μέσα από μία δυνατή ομιλία, μας λέει κάτι αυτονόητο αλλά και ανατρεπτικό μαζί: όχι δεν ξεπερνάμε το πένθος μας ποτέ, αλλά προχωράμε τη ζωή μας παρέα με αυτό. Μας μιλάει για την άβολη στάση των γύρω μας και τη δυσκολία τους να διαχειριστούν εμάς και το πένθος μας που αυτό τους οδηγεί στο να μας συμβουλεύουν, λεκτικά ή μη λεκτικά, στο να το ξεπεράσουμε και αν είναι δυνατόν σύντομα.
Θα ήθελα να φέρω ένα προσωπικό παράδειγμα: λίγο πριν κλείσουν οι 6 μήνες του πένθους μου για το παιδί μου,
μία από τις πιο στενές μου φίλες και ψυχολόγος, η οποία αγαπούσε πολύ τον Χριστόφορο και είχε ζήσει από κοντά την τραγωδία της ασθένεια του, βλέποντάς με σε μεγάλη θλίψη και απόγνωση ενώ βίωνα ακόμα σοκ από τον θάνατό του, μου είπε ακριβώς αυτό: «στους 6 μήνες θα έπρεπε να έχεις βγάλει το κεφάλι έξω και να αρχίσεις να το ξεπερνάς. Έχεις πρόβλημα! Ξεκίνα να μαζεύεις τα κομμάτια σου. Σίγουρα κάνεις κάτι λάθος». Και τότε ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα την απόλυτη μοναξιά του πένθους μου.
Η Nora Mclnerny στην ομιλία της μας λέει ότι η ζωή μας ενώ πενθούμε, μπορεί να συνεχιστεί και να είναι και μία καλή ζωή,
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το ξεπεράσαμε. Και όταν μας προτρέπουν να το ξεπεράσουμε είναι σαν να μας λένε ότι όλη η ζωή ο θάνατος και η αγάπη του ανθρώπου τον οποίο θρηνούμε είναι μόνο στιγμές. Στιγμές που μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας και θα ήταν καλό να το κάνουμε αυτό! Πολλές φορές μιλάμε για του αγαπημένους μας στον ενεστώτα και όχι σε παρελθοντικό χρόνο. Ξέρετε γιατί; Όχι γιατί έχουμε άρνηση ή για κάποιο παθολογικό λόγο αλλά γιατί το αγαπημένο μας πρόσωπο που έχουμε χάσει είναι τόσο παρόν στην ζωή μας.
Είναι παρόν σε όλα όσα κάνουμε αισθανόμαστε,
στους ανθρώπους που σχετιζόμαστε, γιατί όλα αυτά που είμαστε και γινόμαστε περιέχουν και το αγαπημένο μας πρόσωπο. Το αποτύπωμά του θα βρίσκεται πάντα μέσα μας, πάνω μας ανεξίτηλα Είναι παρόν σε όλα όσα κάνουμε, αισθανόμαστε, βιώνουμε. Γιατί η ζωή ο θάνατος η αγάπη και όλα τα συναισθήματα και οι εμπειρίες μας μαζί τους ευχάριστες ή δυσάρεστες έπλασαν ένα μέρος αυτού που είμαστε. Έχουμε εσωτερικεύσει για πάντα την παρουσία του στην ζωή μας. Έτσι, παραμένει πάντα κοντά μας.
Με την έννοια αυτή, δεν μπορούμε ποτέ να ξεπεράσουμε τον άνθρωπο που αγαπήσαμε τόσο,
αλλά προχωράμε παρακάτω μαζί με αυτόν συμβολικά. Προχωράμε σε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μας. Δεν τελειώσαμε με ό,τι μας συνδέει μαζί του. Ό,τι ζήσαμε πριν τον θάνατο και αυτά που ζούμε μετά προχωρώντας στη ζωή μας δεν είναι αντίθετες δυνάμεις. Όλα βρίσκονται πάνω στο ίδιο νήμα. Το νήμα της ζωής μας. Οι τραυματικές εμπειρίες μας, μας σημαδεύουν και μας δημιουργούν εξίσου με τις χαρούμενες.
Το πένθος που βιώνουμε δεν είναι μία στιγμή στον χρόνο
αλλά θα μας αγγίζει για όλη μας τη ζωή.. Αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε τι μπορούμε να κάνουμε; Μπορούμε να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας ότι υπάρχουν πράγματα στη ζωή που δεν διορθώνονται και όλες οι πληγές δεν προορίζονται για να θεραπευτούν. Να θυμίζουμε ότι το πένθος είναι μία πολυεπίπεδη διεργασία και ότι οι άνθρωποι που πενθούμε μπορεί να θέλουμε και να είμαστε θλιμμένοι αλλά και χαρούμενοι. Να πενθούμε αλλά και να αγαπάμε και να νιώθουμε τις ομορφιές τις ζωής. Και όλα αυτά μπορεί να συμβαίνουν την ίδιο περίοδο ή την ίδια χρονική στιγμή η στην ίδια ανάσα.
Ναι, οι άνθρωποι που πενθούμε θα προσχωρήσουμε μπροστά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνάμε και ξεπερνάμε. Δε ξεπερνάμε ποτέ, γιατί το αποτύπωμα του αγαπημένου μας που δεν είναι πια μαζί μας το εσωτερικεύουμε, έχει γραφτεί μέσα μας ανεξίτηλα και θα είναι μέρος αυτού που είμαστε για πάντα.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερα με όλα τα παραπάνω που η Nora Mclnerny μας καταθέτει . Το πένθος δεν είναι στόχος που πρέπει να επιτευχθεί!
Το νιώθω ως εμπειρία ζωής, μία εκμάθηση νέου τρόπου ζωής η οποία πάντα θα συμπεριλαμβάνει με έναν τρόπο πάντα τον/την αγαπημένο/η μας. Η συναισθηματική μας μνήμη δεν διαγράφεται. Είναι εκεί για να μας θυμίζει όλα όσα μας έπλασαν στον άνθρωπο που είμαστε. Δεν αποχαιρετώ λοιπόν, αλλά καλωσορίζω με έναν νέο τρόπο τον/την αγαπημένο/η μου που έφυγε, δίνοντας του, μια νέα θέση στη ζωή μου σήμερα.
Εγώ παίρνω μία βαθιά ανάσα ανακούφισης με αυτές τις σκέψεις, εύχομαι να συμβεί το ίδιο και και εσάς
Με αγάπη,
Αναστασία
