Συνύπαρξη λύπης και χαράς
Στις 4 Μαρτίου 2021, ημέρα μνήμης για τον δεύτερου χρόνο χωρίς τον Χριστόφορό μας,
έφτιαξα για όσους ήταν μαζί μας ένα καρτελάκι με ένα απόσπασμα του αγαπημένου μου Χαλίλ Γκιμπράν από το βιβλίο του «Ο Κήπος Του Προφήτη» που γράφτηκε το 1923
Τα πρώτα δύο χρόνια του πένθους μου και μόνο στο άκουσμα της λέξης «χαρά»,
όλο το μέσα μου επαναστατούσε. Σιγά σιγά άρχισα να ψιθυρίζω τη λέξη αυτή, βάζοντας όμως πάντα μπροστά το επίθετο «λυπημένη». «Λυπημένη χαρά»… όσο οξύμωρο και αν ακουγόταν, αυτό με εξέφραζε. Γιατί ένιωθα ότι η χαρά μου δεν μπορεί να βιωθεί με βάθος και ολοκληρωτικά όπως πριν το πένθος μου. Σαν να υπάρχει ένα νέο είδος χαράς πια για εμένα που πρέπει να ανακαλύψω. Νιώθω ότι η χαρά είναι μία εσωτερική ποιότητα και οι στιγμές που έρχομαι σε επαφή μαζί της, (χωρίς να νιώθω ενοχή) με «ξεκουράζουν» μου προσφέρουν μία ψυχική ανάπαυλα και με βοηθάνε στο να συνεχίζω τον δύσβατο δρόμο του πένθους μου. Η συνειδητοποίηση της συνύπαρξής λύπης και χαράς αλλά και η εναλλαγής τους, με πηγαίνει παρακάτω.
Με έναν τρόπο, οι στιγμές χαράς είναι μέρος της διαδικασίας του πένθους μου και της ενσωμάτωσης της απώλειας μου στην ζωή μου.
Το κείμενο του Χαλίλ Γκριμπράν αισθάνομαι ότι συμπυκνώνει την έννοια του πένθους και προσωπικά για εμένα έως τώρα είναι το μεγαλύτερο μάθημα που μου δίνει το πένθος μου: το άφημα στην συνύπαρξη λύπης και χαράς. Σαν να είναι ένα και όχι δύο διαφορετικά συναισθήματα. Συνεχίζω, μέρα- μέρα, να μαθαίνω ότι είναι δυνατό να νιώθω λύπη και χαρά ταυτόχρονα. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο με πριν και δεν θα γίνει ποτέ, αλλά προσπαθώ ταυτόχρονα με την θλίψη μου, να επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώθει στιγμές χαράς.
Σας εύχομαι, να βιώνετε τις δικές σας πολύτιμες στιγμές χαράς αγκαλιά με τον πόνο σας
Με αγάπη,
Αναστασία
«Η χαρά σας είναι η λύπη σας χωρίς μάσκα. Και το ίδιο το πηγάδι από όπου ανεβαίνει το γέλιο σας πολλές φορές γεμίζει με τα δάκρυά σας. Και πως αλλιώς μπορεί να είναι: Όσο πιο βαθιά σκάβει στο είναι σας η λύπη, τόση περισσότερη χαρά μπορείτε να δεχθείτε. Μήπως η κούπα που δέχεται το κρασί σας δεν είναι η ίδια εκείνη κούπα που κάηκε στο φούρνο του αγγειοπλάστη; Και η φλογέρα που ησυχάζει το πνεύμα σας δεν είναι το ίδιο εκείνο ξύλο που τρυπήθηκε με μαχαίρια;
Όταν είσαι χαρούμενος, κοίταξε βαθιά μέσα στην καρδιά σου και θα δεις ότι μονάχα εκείνο που σου έχει δώσει λύπη είναι εκείνο που σου δίνει χαρά Όταν είσαι λυπημένος, κοίταξε ξανά μέσα στην καρδιά σου , και θα δεις ότι πραγματικά κλαις για εκείνο που υπήρξε η χαρά σου. Μερικοί από εσάς λέγουν, “Η χαρά είναι ανώτερη από τη λύπη” κι άλλοι λένε , “Όχι η λύπη είναι ανώτερη”.
Αλλά εγώ σας λέω , τα δύο αυτά είναι αχώριστα. Έρχονται πάντα μαζί, κι όταν το ένα κάθεται μόνο του δίπλα σου στο τραπέζι, θυμήσου ότι το άλλο κοιμάται στο κρεβάτι σου. Πραγματικά , ταλαντεύεστε σαν τους δίσκους της ζυγαριάς ανάμεσα στη λύπη σας και στη χαρά σας . Και μόνο όταν είστε άδειοι από κάθε φορτίο , είστε ήρεμοι και ισορροπημένοι.
Αλλά όταν ο θησαυροφύλακας σας χρησιμοποιεί για να ζυγίσει το χρυσάφι και τ’ασήμι του, αναγκαστικά θ’ ανέβει ή θα κατέβει η χαρά σας ή η λύπη σας»
Χαλίλ Γκιμπράν, Ο κήπος του Προφήτη, 1923
Το καρτελάκι μας για την ημέρα μνήμης του Χριστόφορου μας. Τα χρώματα πίσω είναι από μία ζωγραφιά του στο νηπιαγωγείο το 2017