Το ίχνος της ζωής που επιμένει μέσα στην απώλεια
Πριν σχεδόν 2 χρόνια, τον Ιανουάριο του 2021 έχοντας βγει από μία μεγάλη ψυχολογική κατάρρευση με αφορμή τα δεύτερα γενέθλια του Χριστόφορου μακριά μου, ένιωσα την ανάγκη να συνδεθώ με ανθρώπους που έχουν βιώσει την ίδια απώλεια με εμένα.
Κάπως έτσι, είδα στο “Μαγικό των Ανθρώπων” την συνέντευξη της Λένας Παμπούκη, μαμάς του Νικόλα. (συμπωματικά, ο Νικόλας, γιος του Γιάννου Kρανιδιώτη, ήταν συμφοιτητής μου και είχα βιώσει και συγκλονιστεί από τον χαμό του τον Σεπτέμβριο τους 1999. Πως να φανταζόμουν τότε πως η ζωή τα φέρνει…)
Η εξαιρετική Φωτεινή Τσαλίκογλου (κλινική ψυχολόγος, καθηγήτρια, διακεκριμένη συγγραφέας) και οι συνεργάτες της πιστεύω ότι μας κάνουν ένα μεγάλο δώρο με την σειρά ντουκιμαντέρ “Το μαγικό των ανθρώπων” που πραγματεύεται την ψυχική ανθεκτικότητα.
https://www.ertflix.gr/series/ser.90598-to-magiko-ton-anthropon
Στην συνέχεια είδα όλες τις συνεντεύξεις. 34 συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων που βιώσαν απώλειες κάθε μορφής, (όχι μόνο του φυσικού θανάτου). Διηγήσεις, που αναδείχθηκαν με ήθος, ευθύνη και σεβασμό, χωρίς μελοδραματισμούς, συναισθηματισμούς ή ωραιοποιήσεις, χωρίς να με ψυχοπλακώσουν.
Με άγγιξαν βαθιά μία προς μία. Ναι, σε κάποιες δυσκολεύτηκα ψυχολογικά αλλά τελικά μέσα από αυτές, βγήκα ψυχικά ενδυναμωμένη, εμπνευσμένη και ιδιαιτέρως αφυπνισμένη. Με την γενναιότητα και την ειλικρίνεια τους οι άνθρωποι αυτοί, νιώθω ότι μου μετάγγισαν ζεστασιά, δύναμη και δίψα για νόημα και αγάπη.
Σαν να αναδύθηκε ένα μέρος του δικού μου “Μαγικού των Ανθρώπων”…
Σας προτείνω πολύ θερμά τη σειρά αυτή και εύχομαι, οι ιστορίες αυτές να αποτελέσουν τροφή για σκέψη αλλά και ένα έναυσμα για να σκεφτόμαστε όχι μόνο τη θνητότητα αλλά κυρίως τη δύναμη της ζωής.
Με αγάπη,
Αναστασία
Υ.Γ. Παρακάτω, παραθέτω ένα κομμάτι από την συνέντευξη των δημιουργών της οι οποίες απαντάνε στο ερώτημα “Πώς αποφασίσατε να κάνετε αυτή την εκπομπή;”
Φωτεινή Τσαλίκογλου: Είναι ένας φόρος τιμής στο πένθος. Στους μικρούς και μεγάλους θανάτους που σημαδεύουν τη ζωή μας. Οι απώλειες, δεν αποτελούν μόνο πηγή άγχους και συντριβής αλλά γεννούν πόθο ζωής και δημιουργίας. Με τρομάζει η γρήγορη συγκάλυψη της οδύνης, η αποφυγή του πένθους. Με τρομάζει το νηπενθές που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Πιστεύω στις αναπάντεχες υπερβάσεις που κομίζει η επεξεργασία του πένθους.
Πέννυ Παναγιωτοπούλου: Είχα βαρεθεί αυτόν τον ανούσιο λόγο επί παντός επιστητού, λόγο που μεταφέρει απλώς πληροφορίες και τίποτε άλλο, ακόμη και όταν αυτός ο λόγος αφορά σε ζητήματα τέχνης. Θέλησα λοιπόν να δώσω φωνή σε ιστορίες που μας πονάνε και γι’ αυτό μας αφορούν, σε ανθρώπους απλούς, κανονικούς, χωρίς όμως να τους αφήσω μόνους και αβοήθητους να εκτίθενται εις μάτην, όπως σε πολλές ρεπορταζιακές ή δημοσιογραφίστικες εκπομπές. Τους βάζουμε να μιλήσουνε για κάτι πολύ δύσκολο, δικό τους, και αυτό το «δύσκολο» με τη σκηνοθεσία και με ένα διαφορετικό ήθος στη συνέντευξη προσπαθούμε να το βγάλουμε από τη σφαίρα του ιδιωτικού και να το κάνουμε δημόσιο. Θελήσαμε να κάνουμε μια εκπομπή έχοντας σαν πρώτη ύλη αυτά για τα οποία οι άνθρωποι δεν μιλάνε και που συνήθως είναι και αυτά που τους ενώνουν.
