Πάσχα, εβδομάδα των παθών, Ανάσταση… βιώνοντας πένθος

Δύσκολες ημέρες αυτές, ημέρες γεμάτες συμβολισμούς, μυρωδιές θλίψης και πασχαλιάς μαζί μπερδεμένες.

Η πασχαλιά ήταν αγαπημένο λουλούδι του Χριστόφορου και η μυρωδιά της με μεταφέρει στον χρόνο πίσω…εκεί που θα ήθελα να είμαι

Σας σκέφτομαι όλες και όλους πολύ αυτές τις μέρες.  Μέρες, που (είτε συνδεόμαστε με την γιορτή αυτή είτε όχι) πιστεύω ότι είναι πολύ πιο δύσκολες από τις υπόλοιπες

με μία άδεια καρέκλα στο τραπέζι μας

με την έλλειψη τους, ειδικά αυτές τις μέρες, να γιγαντώνεται

με μέρη που πηγαίναμε μαζί και τώρα πάμε μόνοι μας

με τις αναμνήσεις από τα προηγούμενα Πάσχα που ζήσαμε μαζί να είναι οδυνηρές

με τις λαμπάδες που δεν θα ανάψουν, τα αυγά που δεν θα τσουγκρίσουμε

με τα παιχνίδια, τα παπούτσια που δεν θα δώσουν χαρά, τα κανονίσματα με τους νονούς

με συζητήσεις για την άνοιξη, την αναγέννηση, την νέα ζωή που μας δυσκολεύουν

και με αυτή τη μάσκα της χαράς που χρειάζεται συνήθως να φορέσουμε γνωρίζοντας  πόσο λυπημένο είναι το χαμόγελο αυτό

Είναι η εβδομάδα....

που μας τριγυρίζουν οι μυρωδιές της άνοιξης που μυρίζουν χαρά αλλά δεν μπορούμε να την ζήσουμε στο βάθος της

που ξαναζούμε τα πάθη του Χριστού πάνω στην δική μας ψυχή μέρα μέρα

που νιώθοντας την Ανάσταση τόσο κοντά μας, προσευχόμαστε με δύναμη για την Ανάσταση που ξέρουμε ότι δεν θα έρθει αλλά συνεχίζοντας να ελπίζουμε βαθιά μέσα μας

που όλη αυτή η θλίψη που υπάρχει στην ατμόσφαιρα, βαραίνει και κάνει ασήκωτη την καρδιά μας

που ταυτιζόμαστε με την Παναγία και γινόμαστε ένα και με τον δικό της πόνο

που το «Ω γλυκύ μου έαρ» το μοιρολόι της Παναγίας μας γίνεται δικό μας μοιρολόι

που γνωρίζουμε ότι όταν τελειώσει αυτή η Μεγάλη εβδομάδα, για εμάς συνεχίζεται

Με γαληνεύει η σκέψη ότι είμαστε η ζωντανή απόδειξη ότι η αγάπη θριαμβεύει επί του θανάτου, ακόμη και σε αυτή την πλευρά του ουρανού

Σκέφτομαι ότι Ανάσταση για τους θνητούς είναι η μετουσίωση. Για εμάς, ίσως είναι η μετουσίωση του πόνου μας. Σε αυτή προσωπικά ελπίζω.

Σήμερα με ρώτησε η Ανδριάνα: «μαμά αφού ο Χριστούλης αναστήθηκε γιατί δεν μπορεί και ο Χριστόφορος μας?»

«Ανασταίνεται κάθε μέρα από την αρχή, στην καρδιά μας αγάπη μου» της είπα και ας μην με κατάλαβε…

Τις ημέρες αυτές αισθάνομαι ότι, οι άνθρωποι που πενθούμε, χρειαζόμαστε παραπάνω αυτοφροντίδα:

να φροντίσουμε να τρώμε και να ξεκουραζόμαστε, να μην πιέζουμε τον εαυτό μας και να προσπαθήσουμε να αναγνωρίζουμε τα όριά μας, να μας επιτρέπουμε τα δάκρυα, να έχουμε ένα σχέδιο αποσυμπίεσης αν αισθανθούμε πραγματικά δύσκολα (μία βόλτα, το ημερολόγιό μας, μουσική, λίγο χώρο, γυμναστική, ή ό,τι άλλο μας βοηθάει ), να βρούμε τρόπους να ενσωματώσουμε τους αγαπημένους σας στις άγιες αυτές μέρες για να νιώσουμε πιο κοντά τους, να εκφράσουμε τα συναισθήματα, τις ανησυχίες, την θλίψη μας σε αυτούς τους λίγους που μπορούν να ακούνε, να μας επιτρέψουμε στιγμές χαράς αν τις νιώσουμε,  να αναγνωρίσουμε την ταυτόχρονη παρουσία της αγάπης και της θλίψης μας και αν το χρειαζόμαστε, να μην διστάσουμε να ζητήσουμε βοήθεια.

Και εσείς που είστε κοντά μας, αγκαλιάστε μας, αγαπήστε μας λίγο πιο πολύ, μιλήστε μας για τους αγαπημένους μας, καταλάβετέ μας αν έχουμε λιγότερη ενέργεια τις ημέρες αυτές ή αν ακυρώσουμε κάποιο κανόνισμα τελευταία στιγμή και το κυριότερο ρωτήστε μας «πως πραγματικά είσαι» και ακούστε μας με αποδοχή

Ας ζήσουμε τις ημέρες αυτές όσο πιο αυθεντικά μπορούμε σύμφωνα με αυτό που αισθανόμαστε και όχι με αυτό που μας επιβάλλεται να αισθανόμαστε.

Ας είναι η προσευχή μας πιο κατανυκτική, πιο ευλαβική, πιο καρδιακή κάθε μέρα αυτής της εβδομάδας.

Ας οδεύσουμε προς την Ανάσταση ήσυχα, γαλήνια, βαθιά ανθρώπινα και το βράδυ του Σαββάτου που ανοίγουν οι ουρανοί, εύχομαι να «ακουμπήσουμε» τους αγαπημένους μας

Καλή Ανάσταση σε όλους μας

Με αγάπη,

Αναστασία